This is an automated archive made by the Lemmit Bot.
The original was posted on /r/polska by /u/Flat-Opposite2502 on 2024-11-08 23:29:27+00:00.
Długi wpis, z góry dziękuję za przeczytanie.
Przechodzę przez dziwny okres w życiu i potrzebuję perspektywy z zewnątrz. Mam 31 lat, przysiadłem na poważnie do swojego życia zawodowego i udało się zwiększyć przychód do więcej niż zadowalającego poziomu, jestem żonaty. Ogólnie życie zaczęło się układać po wcześniejszym trudnym okresie, który trwał praktycznie całe moje pełnoletnie życie - byłem kompletnie zagubiony, zmieniałem zainteresowania i pracę co chwilę, miałem zerowe poczucie własnej wartości i ciągłe przekonanie, że jestem zerem w każdej dziedzinie. Ani przystojny, ani inteligentniejszy, ani bogaty. Teraz pracuję bardzo dużo, ale naprawdę cieszę się tym, co robię. I właśnie tutaj pojawia się problem.
Zauważyłem, że wraz z tym jak moje życie się poprawia, relacje z bliskimi przyjaciółmi zanikają. Przytoczę kilka przykładów:
- Mój przyjaciel z dzieciństwa - zawsze byliśmy dla siebie wsparciem, zarówno w dobrych jak i złych momentach. Gdy on potrzebował pomocy, byłem przy nim, gdy ja byłem w trudnej sytuacji, on był przy mnie. Naprawdę dużo przeszliśmy razem i zawsze mogliśmy na siebie liczyć. Teraz, gdy chcę podzielić się sukcesami albo po prostu porozmawiać o życiu - kompletnie nie wykazuje zainteresowania. Gdy ostatnio odmówiłem mu spotkania ponieważ byłem zajęty, od razu się obraził i zaczął stosować ghosting.
- Przyjaciel od ponad dwudziestu lat - przez lata rozmawialiśmy regularnie. Gdy przestałem inicjować kontakt, okazało się, że przez pół roku ani razu do mnie nie napisał. Próbowałem się umówić na spotkanie - od półtora roku “nie może”. Czuję, że moja kolejna próba powrotu do kontaktu i relacji będzie już uwłaczająca.
Zastanawiam się nad kilkoma kwestiami:
- Czy to normalne, że niektórzy ludzie wolą nas gdy jesteśmy w gorszej sytuacji?
- Czy może staję się złym człowiekiem i tego nie dostrzegam?
- Co zrobić gdy zostaje się praktycznie tylko ze współmałżonkiem?
Najgorsze jest to, że część mnie tęskni za tymi relacjami, ale jednocześnie nie mam już energii na ich sztuczne podtrzymywanie. Nie oczekuję ze zapomna o swoich problemach i zaczną pokazywac, ze się cieszą z mojej zmiany. Chcę normalnej rozmowy… Nie chcę udawać, że jest źle, żeby utrzymać przyjaźnie. Naprawdę mam wrażenie, że wszystko w życiu mi się ułożyło, a posypały się relacje z ludźmi, za którymi tęsknię. To nie tak, że nie byłem chętny ich kontynuować i o nie dbać - zawsze starałem się znaleźć chęci i czas na rozmowę/wiadomości/spotkania.
Czy ktokolwiek był w podobnej sytuacji? Jak sobie z tym poradziliście?
@edit Dziękuję za odpowiedzi, wszystkie przeczytane- będę sobie rozkminiać dalej z pomocą Waszych opinii i historii
@edit2
I zdecydowanie nie zarabiam kwot (60k jak ktos wspomnial to wielokrotnosc mojej kwoty xD), o ktorych niektorzy tu pisza, nie chwale sie nowymi samochodami (bo nie istnieją), nie kupuje domow w Hiszpanii(bo mnie nie stac), ja dopiero wszedłem na wyzsze zarobki i nic oprocz tego ze moge splacic dlugi i kupic nowa kanape i laptopa do pracy sie w moim zyciu nie zmienilo, wiec nawet jakbym chcial to nie mam jak tym epatowac i sie pezechwalac